“Bugünkü bölümde yalnızca Kur’an’ın hikmetini öğrenmeyeceğiz, aynı zamanda Allah’ın kelamının ne güzel bir biçime sahip olduğu üzerinde duracağız. İlk olarak surenin genel yapısına bakalım. İlk üç ayetin surenin giriş kısmı olduğunu ve 102-111. ayetlerin de surenin sonuç kısmı olduğunu konuşmuştuk. Bunu zaten biliyordunuz. Bu kısımlar Cevad hocanın eserinde etraflıca ele alınmamış, bunların devamı olan kısım çok güzel işlenmiş. 4-6. ayetlerde olay başlıyor. Çocuk babasına rüyasını anlatıyor, yani rüya paylaşılmış oluyor. 99-101 arasına baktığımızda ise rüyanın burada gerçekleşmiş olduğunu görüyoruz. Yani açılış ve kapanış sahnesi birbirlerine tekabül ediyorlar.. İkisi de rüyayla alakalı. Birinde rüya, diğerinde o rüyanın anlamı.
Baba ve oğul arasındaki rol değişimi açısından da ilginç. Çünkü başlangıçta oğul babasına rüyasını anlatıyor, baba da ona bazı uyarılarda bulunuyor. Sonda ise tam tersine oğul babaya rüyanın te’vili buydu diyor. “İşte bu, daha önce gördüğüm rüyanın yorumudur. Rabbim onu gerçekleştirdi.” (Yusuf, 100) Birbirlerine ayna tutmaları çok güzel. 7-18. ayetlere geldiğinizde Yusuf’un(as) kardeşlerinin kıskançlığını, Yakub’un onların meyillerini dert edinmesini, Yusuf’tan kurtulmak için kurdukları tuzağın tamamını öğreniyorsunuz. Sonunda bir sonuca varıp onu bir yerlerde kuyuya atıyorlar. Belki birileri gelip onu alıyor. Babalarına dönüp onu kurdun yediğine dair ayrıntılı bir hikaye anlatıyorlar. Bu da sonunda ailenin parçalanmasıyla sonuçlanan bir aile içi gerilim. Öbür tarafa yani 58-98’e baktığımızda yine aile içi gerilim görüyoruz. Onun hayatına tekrardan dahil oluyorlar. Onları görüp tanıyor ama onlar tanımıyorlar ve yüzüne karşı kabaca şeyler söylüyorlar. Ve burada onlarla ilişki kuruyorlar ve bu ilişki – sonrasında buraya biraz daha detaylı bakacağız- başta olan şeyin tam tersiyle sonuçlanıyor. Başta bu gerilim ailenin parçalanmasıyla sonuçlanırken sonda yeniden birleşmesiyle sonuçlanıyor. Yani ikisi bir noktada birleşiyor…”
