Bilirsiniz bir zamanlar bazı insanlar Allah’a tapmıyordu, putlara tapıyordu. Putlar onlar için en üst mevkideydi. Bugün korkunç olan ne biliyor musunuz? Birçok insan için, en üst mevkide olan bir kültürdür. Allah’tan bile üsttedir. Şimdi, gerçekten kime tapıyorsunuz? Gerçekten kime boyun eğiyorsunuz, kime kendinizi teslim ediyorsunuz? Çünkü İslam teslimiyettir, öyle değil mi?
Onlar kendilerinden vazgeçerler. Kimin beğendiği ya da beğenmediği fark etmez. “hiçbir kınayıcının kınamasından da korkmazlar.” (Maide/54) Bizi eleştiren kimseden korkmuyoruz, kendimizi Allah’a teslim ettiğimizde, insanların sözlerinden çekinmiyoruz artık. “Onlardan çekinme, Ben’den çekin.” “Onlardan korkma, Ben’den kork.” Bunlar Allah’ın kelimeleri. Fakat, biz insanlardan ne kadar korkuyoruz, kelimerinden bile değil. Ve korktuğunuz o insanlar, onların umrunda bile değilsin. Umurlarında bile değilsin. Başın beladaysa, onlar sana yardım etmek için orada olmazlar. Fakat onların beklentilerine karşı bir şey yaparsan, seni eleştiren/yorumlayan ilk onlar olur. Ve seni rızıklandıranı, ciğerlerini hava ile dolduranı, kalbin her ama her atışını sağlayanı, soluk almana ve vermene an be an izin vereni Seni gördüren, yediğin yemeği sindirten, ve tuvalete gittiğinde onu çıkartıran, böylece vücudundaki zehirle ölmeni engelleyeni önemsemiyorsun ve bir yanda da seni umursamayan insanlar, onlar en üst mevkide. Peki o zaman hesap gününde ne olur?
Bakara’daki ayetten (166) “O gün kendilerine tabi olunanlar, kendilerine tabi olanlardan uzaklaşıp kaçmışlardır.” İzinden gittiğin o insanlar, fikrini çok önemsediğin o insanlar, o insanlar şöyle dediğinde: “Bu yandaşlarla alakamız yoktur, onları umursamıyoruz. Ya Allah, onlar yüzünden bizi yargılama. Onlar kendi kendilerini yaktılar. Bununla bizim alakamız yok. Ben seni tanımıyorum. Seni tanımıyorum!” “Onlar azabı görmüşlerdir” ve o yandaşlar, hepsi o cezaya beraber bakıyorlar. “ve aralarındaki bütün bağlar” ve sahip oldukları tüm bağlar, sahip oldukları tüm ilişkiler, “parçalanıp kopmuştur.” birbirleri için hiçbir anlamları yok! Bu insanlar onların her şeyiydi, şimdi hiçbir şeyi değiller. Hiçbir anlamları yok! Hiçler! Ve o yandaş olanlar diyorlar ki “Hayatımda epeyce karar aldım, bu insanların beklentilerini karşılayabilmek için, şimdi burada duruyorum ve diyorlar ki “Seninle bir alakam yok.” Diyorlar ki “Eğer bize bir kere fırsatı verilse muhakkak onların bizden uzaklaştıkları gibi, biz de onlardan uzaklaşırdık.” (Bakara/167)
