“Bir adam eşiyle tartışmıştı, eşi onu çok kırmıştı, bu yüzden şikayet etmek için Halife Hz. Ömer’e gitti. Kapıyı çaldı, açan kişiler biraz beklemesini söyledi.
Ömer’in eşinin ona bağırdığını duydu. Ömer’in eşi ona bağırıyordu! Bunu duyabiliyordu. Dedi ki “Haha, şikayet etmek için Ömer’e geliyorum ha?.. Onun yardıma benden daha çok ihtiyacı var.” Adam giderken Hz. Ömer geldi ve “Hani adam nerde? Gel kardeşim mesele nedir? dedi. Adam şöyle cevap verdi “Hiçbir şey hiçbir şey. Bir sorunum vardı fakat sanırım senin benden daha çok yardıma ihtiyacın var.”
Ömer dedi ki, “Ey kardeşim, O benim karım. Yemeğimi pişiriyor,ekmeğimi yapıyor, giysilerimi yıkıyor. Çocuklarımı besliyor ve onları büyütüyor, ve bunların hepsini birden yapmasına gerek yok. Sadece bu da değil, benim kalbim huzurlu, o benimleyken haram bakmıyorum. Sence de o beni hoş görürken benim de onu hoş görmem gerekmez mi?”
Vallahi, eğer eşlerimize bu şekilde baksak.. Güzel bir yaşam süreriz. Çünkü o zaman, Şeytan bize gelip “şunu yap, bunu yap” dediğinde hayır diyorum, o beni hoş görüyor.
Eşim beni hoş görüyor bir sürü kusurum var ve o bana tahammül ediyor. Eğer yaptığı yemek kötüyse, yanmışsa ya da tuzsuzsa bunu yerim. Birkaç lokma yerim ve derim ki “Allah senden razı olsun, yemek çok güzeldi.” Yalan söylerim. neden? Çünkü ben onu dışarı çıkarmıyorum, ona hediyeler almıyorum, ona karşı kibar değilim, kusursuz bir eş değilim, o yüzden Allah’tan onun da benim kusurlarımı hoş görmesini umarak
onun kusurlarını hoş görürüm. Çünkü bu şekilde mükemmel bir yuvamız olur.”
