Yakınlık – Raziye Nur Özköse
YAKINLIK
Yaşamın boşluğuna düşmüş, üstüne göklerin ağırlığı çökmüş, koskoca dünya, onca genişliğine rağmen kendine dar gelmiş bir yürek, nasıl seslenir Sana Rabbim!
Ahengi bozuldu kelimelerimin…
Sarsıntılara uğradım, tufanlarda kaldım da Sana geldim Rabbim…
Kırıldım, acıdım, sevindim, üzüldüm, yara aldım, incindim ve incittim… En çok Sensizliğimde yoruldum…
Yalnız ellerim ve yüreğimle değil, tüm hücrelerimle kaçtım Sana Rabbim…
Yakınlığına sığındım…
Utandım uzaklıklarımdan, kayboluşlarımdan, dalıp gittiğim başıboşluklarımdan… Sensiz olduğum her anımdan…
Kelimelerimin ihanetine uğradım Rabbim! Sana şikâyet ediyorum yüreğimi…
Ben bile anlamazken kimi zaman beni, tanıyamazken imtihanlarda savrulan bedenimi, derinliklerimi bilişine sığınıyorum Rabbim!…
Karada ve denizde, kayalıkların dibinde, küçük bir tanenin içinde, Sana gizli kalmayan ilmine sığınıyorum…
Acizliğimi, güçsüzlüğümü, sabrımın azlığını, sebatsızlığımı, verip verip bozduğum kararlarımı, gözyaşlarımın kuruluğunu, gecelerimin karanlığını, gündüzlerimin vurdumduymazlığını, Senden başka kime şikâyet edeyim Rabbim…
Senden başka kime sunayım, kırık-dökük cümleler gibi biriktirdiğim anları…
“Göz kırpımı bir an bile, bana bırakma beni Rabbim!”
Düşüşlerim ağır oluyor, kayboluşlarım derin, imtihanlar çetin oluyor Sensiz Rabbim… Aşılmaz oluyor, geçilmez oluyor…
Sensizken boğuluyorum Rabbim…
Can çekişiyor merhamet ve şefkatim…
Kalbim ölüyor…
Yönelişlerim, duygu ve düşüncelerim asâletini yitiriyor…
Çırpınıyor yavru bir kuş gibi bütün bedenim…
Sen bana öğretmezsen, Sen dilime söyletmezsen, Sen kalbime boyun eğdirmez, ruhuma sükûnet vermezsen, ben ellerimi açıp Sana seslenemem bile Rabbim…
Gözlerimi açıp geceleri, davetine icabet edemem…
Kalpler Senin elinde Rabbim…
Her daim Sana yönelmeyi, kalbimin biricik sürûru eyle…
Gözlerimi aydınlat sevginle Rabbim…
Yakîni tattır…
Yakınlığınla şereflendir, izzetlendir beni… Bir an dahi, Senden uzak düşürme günlerimi…
Raziye Nur Özköse
Amin inşallah